قدم‌هایمان، روایتگر حکایتی از جنس ایمان…

قدم‌هایمان، روایتگر حکایتی از جنس ایمان…

حسین عزیزی نژاد

راهپیمایی اربعین، حکایتِ قدم‌هایی است که نه از سر تکلیف، که از اعماق جان به سوی معشوق روانه می‌شوند. اینجا، هر گامی که برمی‌داری، تلنگری است بر غبار روزمرگی، بر سنگینی تعلقات و بر هر آنچه تو را از خودت و از حقیقت دورت می‌کند. این راه، پیاده‌رویِ جسم نیست، پروازِ روح است در اوج آسمانِ عشق.

اینجا، هر تفاوت و هر مرزی فرو می‌ریزد. پیر و جوان، زن و مرد، دارا و ندار، همه یک‌دل و یک‌صدا، تنها یک مقصد دارند: حسین. در این مسیر، «خستگی» واژه‌ای بیگانه است. هر قطره عرق، شمیمِ عطرِ ارادت است و هر تاول پا، مدالِ افتخار. موکب‌ها، نه تنها سرپناهی برای استراحت، که آغوش‌هایی گشوده برای پذیرایی از زائرانند؛ میزبانانی که با تمام هستی‌شان، خادمِ دلشکستگانِ راهِ عشق‌اند.

چای عراقی با آن طعم بی‌نظیرش، نان‌های گرم تنوری، و لبخندهای مهربانانه‌ای که خستگی را از تنت می‌زداید… اینها تنها خوراک جسم نیستند، غذای روح‌اند، قوت قلب‌اند. اینجا، کرامت انسانی در اوج خود معنا پیدا می‌کند. نیازی به کلام نیست، چشم‌ها حرف می‌زنند، دست‌ها گواهی می‌دهند، و دل‌ها به هم گره می‌خورند.

اربعین، فقط یک مراسم نیست؛ یک دانشگاه است. دانشگاهی که در آن، درسِ ایثار و گذشت، صبر و شکیبایی، و البته عشقِ بی‌حد و حصر به حسین (ع) را با تمام وجودت حس می‌کنی. اینجا، حس می‌کنی که تنها نیستی؛ میلیون‌ها نفر هم‌قدم با تو، هم‌نفس با تو، هم‌دل با تو، در مسیری گام برمی‌دارند که انتهایش نور است و رستگاری.

وقتی چشم به گنبد و بارگاه ارباب می‌اندازی، تمام خستگی‌ها از تنت بیرون می‌رود. اشک‌ها جاری می‌شوند، نه از غم، که از سرِ شوق، از سرِ وصال، از سرِ این همه بزرگی و عظمت. و آنجاست که می‌فهمی، این راهپیمایی، تنها یک سفر ساده نبوده است؛ یک تحول بوده، یک تولد دوباره، یک بازگشت به خویشتنِ خویش.

اربعین، یادآور می‌شود که هنوز عشق زنده است، هنوز انسانیت پابرجاست، و هنوز راه حسین (ع) روشن‌ترین مسیر برای رسیدن به آرامش و حقیقت است. این راه ادامه دارد، و هر سال، میلیون‌ها عاشق دیگر، به این اقیانوس بی‌کران می‌پیوندند تا دوباره این حکایتِ پر از عشق را زندگی کنند.