ذرات پلاستیک بسته‌بندی مواد غذایی به مغز شما راه می‌یابند

محققان دانشگاه علوم پزشکی وین در مطالعه اخیرشان اظهار کردند پلاستیک مورد استفاده در بسته‌بندی مواد غذایی دو ساعت پس از مصرف در مغز افراد یافت می‌شود.

به گزارش پایگاه علم و پژوهش نیوز، مدتی است که می‌دانیم میکروپلاستیک‌ها در جریان خون ما هستند و از طریق مواد مصرفی روزانه مانند شیر و گوشت به بدن ما راه پیدا می‌کنند. وجود خارجی ذرات میکرو و نانوپلاستیک (MNPs) در بدن ما به دلایل واضح خطرناک است و این ذرات به طور بالقوه می‌توانند به مکان‌های دوردست بدن ما راه یابند و به سلول‌های زنده نفوذ کنند.

نتایج مطالعه اخیر نشان می‌دهد که چگونه این ذرات پلاستیکی می‌توانند خطر التهاب عصبی و تخریب عصبی را افزایش دهند. نتایج این مطالعه همچنین نشان داده است که پلی استایرن (پلاستیک پرکاربرد موجود در بسته‌بندی مواد غذایی) تنها دو ساعت پس از مصرف در مغز قابل تشخیص است.

سد خونی-مغزی شبکه‌ای از رگ‌های خونی و بافت است که به جلوگیری از رسیدن سموم و مواد مضر به مغز کمک می‌کند. سد خونی-مغزی یک سد سلولی مهم است که فقط به آب، اکسیژن، دارو‌های بیهوشی عمومی و دی اکسید کربن اجازه عبور به مغز می‌دهد.

«لوکاس کنر» نویسنده ارشد این مطالعه از دانشگاه علوم پزشکی وین در بیانیه‌ای مطبوعاتی گفت: ذرات پلاستیک می‌توانند در مغز خطر التهاب، اختلالات عصبی یا حتی بیماری‌های تخریب‌کننده عصبی مانند آلزایمر یا پارکینسون را افزایش دهند.

محققان مطالعه خود را بر روی شش موش انجام دادند که سه مورد از موش‌ها پلی استایرن خوراکی مصرف کرده بودند. آن‌ها دو تا چهار ساعت پس از مصرف موش‌ها را کشتند. این امر به محققان اجازه داد تا محتویات مغز آن‌ها را جمع آوری کرده و وجود پلاستیک در مغز را آزمایش کنند.

محققان دریافتند که ذرات میکرو و نانوپلاستیک از سد خونی مغزی عبور کرده و در مغز موش‌ها وجود دارند. همانطور که در مطالعات قبلی مشاهده شده است، این ذرات پلاستیکی می‌توانند خطر التهاب عصبی و تخریب عصبی را افزایش دهند.

محققان گفتند: روده ما دیواره محافظ مشابهی دارد. ذرات میکرو و نانوپلاستیک می‌توانند وارد بدن شوند و از موانع نفوذ ناپذیر روده نیز عبور کنند. نحوه انتقال این ذرات از طریق این موانع فرآیند پیچیده‌ای است که به عواملی مانند اندازه ذرات، شیمی سطح و نوع سلولی که با آن تعامل دارند بستگی دارد.

کنر گفت: برای به حداقل رساندن آسیب احتمالی ذرات میکرو و نانوپلاستیک برای انسان و محیط زیست، محدود کردن قرار گرفتن در معرض و محدود کردن استفاده از آن‌ها در حین انجام تحقیقات بیشتر در مورد اثرات ذرات میکرو و نانوپلاستیک ضروری است.